Tuesday, November 28, 2006

δάκρυσα



Στο πάρκινγκ του τοπικού Super Market ένα παιδί, όχι πάνω από 26 χρονών, με πλησιάζει και μου ζητάει

λίγα λεφτά, πεινάω...

Εγώ, που είμαι και λίγο κουτοπόνηρος, του απαντάω ότι αν πεινάει, να πάμε στο supermarket να του πάρω ό,τι θέλει. Η απάντηση ήταν τόσο απρόσμενη που με σμπαράλιασε

ντρέπομαι...


Αποδείχτηκε ότι όντως τα είχε ανάγκη. Το παιδί ήταν Αλβανός που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα - τα ελληνικά τα είχε μάθει σε προηγούμενη 'επίσκεψή' του.

To χάσμα μεταξύ μας ασύλληπτο. Εγώ βρισκόμουν στο δρόμο προς το μαγαζί που πουλάει πατάκια για αυτοκίνητα και αυτός βρισκόταν στο δρόμο σκέτο. Αυτό που με συγκλονίζει, ακόμη και τώρα στις 5 το πρωί, είναι πως, ό,τι και αν έκανα για αυτόν τον άνθρωπο, το πρόβλημά του θα παρέμενε αμετάβλητο. Εύχομαι τα καλύτερα για αυτόν και όσους βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση.

Κοιτάζοντάς το από μία άλλη προοπτική, είναι πραγματικά σαχλή η πολιτική της χώρας μας στον τομέα αυτό, επιτρέποντας σε μετανάστες να διασχίζουν τα σύνορα παράνομα και να τους νομιμοποιεί αργότερα. Αφού έχει την ανάγκη για νέο δυναμικό, θα ήταν σαφώς πιο έξυπνο να τους επιτρέπει να έρχονται με νόμιμες διαδικασίες, έχοντας κάνει κάποια διαλογή, δίχως να τους εξαναγκάζει να έχουν παράνομη υπόσταση με τις συνακόλουθες συνέπειες για αυτούς, αλλά και για την κοινωνία που τους φιλοξενεί.

Στη συνέχεια, τα τζιμάνια όλων των εμπλεκόμενων υπουργείων τους εξαθλιώνουν προκειμένου να τους δώσουν κάρτα παραμονής και ασφάλιση σε τέτοιο βαθμό που είμαι βέβαιος ότι θα προτιμούσαν να τρώνε από το μπωλ του σκύλου, παρά να υφίστανται όλα αυτά τα βασανιστήρια.

Πόσο λογικό είναι να τους βασανίζουμε κάνοντάς τους να μισήσουν τη χώρα στην οποία ζουν, αποξενώνοντάς μας ταυτόχρονα από έναν σημαντικότατο γείτονα; Πόσο λογικό είναι να μην έχει αυτός τη θέση μου, όπου είμαι βέβαιος ότι θα τα κατάφερνε και καλύτερα;