twilight zone

Κατώτερο μισθό 1.250 ευρώ στο Δημόσιο διεκδικεί η ΑΔΕΔΥ

Ή αλλιώς, ό,τι πίπα μας κατεβαίνει στο κεφάλι τη λέμε κιόλας για να δικαιολογήσουμε τη θέση μας. Το δημόσιο έχει καταλήξει να είναι ο Άγιος Παντελεήμονας του κάθε αναξιοπαθούντα. Βέβαια, επειδή στην Ελλάδα οι αναξιοπαθούντες δεν είναι και τόσοι πολλοί, έχει μετατρέψει με απόλυτη επιτυχία πολλά εν δυνάμει παραγωγικά στοιχεία σε κοπρίτες ολκής. Σε κάθε πρωινή, ενημερωτική εκπομπή υπάρχει κι ένας που το παίζει κακομοίρης και ζητάει από τους υπθυνους να τον προσλάβει το δημόσιο. Προσοχή, δε ζητάει μία θέση εργασίας, ζητάει μία θέση στο δημόσιο - προφανώς έχουν διαφορά αυτά τα δύο...

Και εξηγούμαι: Στο δημόσιο υπάρχει διατίμηση στις (νόμιμες) αποδοχές. Υπάρχει διατίμηση στα προσόντα με τα οποία προσλαμβάνεται κανείς. Και δεν υπάρχει διατίμηση στο φόρτο εργασίας. Υπάρχει δηλαδή πιθανότητα κάποιος να σκοτώνεται στη δουλειά και να παίρνει τα ίδια με τον flash δημόσιο υπάλληλο αστραπή που σχολάει στις 2 και στη 1 είναι στο σπίτι και τρώει. Έπειτα η αξιολόγηση (όποια και αν είναι αυτή) που γίνεται κατά την πρόσληψη δεν επαναλαμβάνεται σχεδόν ποτέ μέχρι να συνταξιοδοτηθεί κάποιος...

Για αυτό και παιδιά αξιόλογα με διδακτορικά και γλώσσες έχουν καταλήξει να είναι της καρμοιριάς και της αναξιοπρέπειας. Όσοι μπαίνουν στο δημόσιο ταυτόχρονα λοβοτομούνται, ενώ όσοι μένουν στην απόξω μένουν και χωρίς δουλειές ανάλογες των ενδιαφερόντων τους και χωρίς αμοιβές για τους κόπους που έχουν καταβάλει τόσα χρόνια.

Όλα αυτά έχουν προσδώσει σε πολλά μέλη της συμπαθούς αυτής φυλής των δημοσίων υπαλλήλων έναν αέρα διαφορετικό. Έχει κάτι από σεϊχη στο St Moritz, κάτι από Ρώσσο γουνέμπορα στο Abijan, κάτι από αργόσχολο να το πούμε απλά.

Για αυτό και τόσα λεφτά είναι πολλά για κάποιον που απλά κρατάει ζεστό το παγκάκι στους σταθμούς του Προαστιακού. Και το κυριότερο, εκμαυλίζουν την αγορά εργασίας που κοιτάζει πώς να βολευτεί και όχι πώς να παράγει...