Η πιο απλή διαισθητικά είναι η σύνθεση. Στη διαδικασία αυτή παίρνουμε κάποιες θεμελιώδεις αρχές και κατασκευάζουμε τη λύση η οποία, αφού εκπορεύεται από σωστές ιδέες, είναι αναμφίβολα σωστή.
Στην περίπτωσή μας οι δήμαρχοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να είναι καταφερτζήδες, λίγο διαπλεκόμενοι, λίγο ηθικά στοιχεία και να έχουν κάποιο ενδιαφέρον για την καθημερινή ζωή του πολίτη. Η σωστή επιλογή συνεργατών και η απεξάρτηση από πολιτικά "κολλήματα" και μεταγενέστερους πολιτικούς στόχους συνιστούν εγγύηση μίας επιτυχημένης δημαρχίας.
Δυστυχώς δε μπορούμε να βγάλουμε δήμαρχο με τη μέθοδο αυτή αφού κανείς δεν πληρεί τα προσόντα. Βέβαια μπορούμε να βγάλουμε άλλα συμπεράσματα όπως γίνε τρομοκράτης, άλλαξε χώρα και άλλα τέτοια.
Αμέσως μετά ήρθε μία πιο πονηρή μέροδος, η ανάλυση. Αυτή σου λέει ότι, αφού ξέρεις λίγο-πολύ ποιες είναι οι επιλογές (ιδανική φαντάζει για εμάς), ξεκίνα από αυτές και άμα λογικά καταλήξεις κάπου, σε μία παραδεκτή αλήθεια, έλα πες το και σε μας.
Ο Τσίπρας, και να τον επιλέξεις, δεν καταλήγεις σε καμία λογική αλήθεια... Και να έχει κάτι καλό, μόνο το γεγονός ότι πολιτεύεται με την ομπρέλα του ΣΥΝ νομίζω είναι αρκετό για να μην ξανακοιτάξουμε κατά κει. Ο Σκανδαλίδης και αυτός δεν είναι και τρομερή επιλογή. Έχει εμπειρία στην οργάνωση τσίρκων και ζωολογικών κήπων, ειδικά στο τμήμα με τα άγρια θηρία, αλλά κατά τα άλλα γρι.
Από την άλλη, ο Κακλαμάνης κάπως τα καταφέρνει, όχι στην οργάνωση, αλλά στο να σε πείθει ότι όλα πάνε μία χαρά, ενώ δεν πάνε. Αυτό έγινε και στη θητεία του στο υπουργείο Υγείας, όπου τίποτα δεν πήγε καλά, τα χρέη αυξήθηκαν, οι συμβάσεις με τις φαρμακευτικές έγιναν επαχθέστερες, δεν έγιναν προσλήψεις νοσοκόμων, δεν εφαρμόστηκαν ποτέ τα νομοσχέδια που ψήφισε και όμως όλοι νομίζουν ότι εξυγείανε το χώρο της υγείας! Αυτό του το ταλέντο, η λογική ότι αφού ο προηγούμενος δήμαρχος έγινε τώρα υπουργός υγείας, πρέπει και ο υπουργός υγείας να γίνει δήμαρχος για να συμπληρωθεί η τετράδα θέσεων και να παίξουν μπιρίμπα, καθώς και το γεγονός ότι ανήκει στο Κόμμα, οπότε Αυτό δε θα τον πολεμήσει και τόσο του κλέβει κάποια πρωτοσέλιδα, οδηγούν όλα σε μία κάποια λογική αλήθεια. Η ανάλυση ψηφίζει Κακλαμάνη λοιπόν.
Επόμενη μέθοδος είναι η απαγωγή σε άτοπο. Ξεκινάμε από τις πιθανές επιλογές και αποκλείουμε όλες όσες δεν καταλήγουν σε μία λογική αλήθεια.
Αν διαλέξουμε τον Κακλαμάνη, θυμόμαστε το γεγονός ότι δεν έχει κάνει τίποτα της προκοπής ως τώρα στην πολιτική και καταλήγουμε στο άτοπο... Το ίδιο και με το Σκανδαλίδη που δε μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς θα μας σώσει από την αθλιότητα της Αθήνας όπου οι δρόμοι είναι τίγκα στο σκουπίδι και τη λακούβα και ο δήμος τίγκα στο χρέος και η πολιτιστική παραγωγή του δήμου είναι τίγκα στους ημέτερους, τίγκα στην κακή συγκοινωνία, τίγκα στους τσαντισμένους οδηγούς. Γενικά είμαστε μία πόλη πολύ τίγκα. Πώς λέει ο ταξιτζής στο βενζινά με περισσή μαγκιά και τικ στο μάτι αλά Μαργαρίτης "φούλαρέ το"; Έτσι είναι και η Αθήνα μας· φούλ στα όλα της. Εδώ λοιπόν νικήτής είναι ο Τσίπρας, που ναι μεν δεν του βρίσκουμε τίποτα καλό, αλλά εδώ δεν του βρίσκουμε τίποτα κακό και αυτό είναι αρκετό για τη συγκεκριμένη αποδεικτική μέθοδο
Τελευταία μέθοδος έρχεται η μαθηματική επαγωγή. Αυτό σημαίνει ότι κάτι έχει συμβεί μία φορά και αν καταφέρουμε να δείξουμε πως αν το ίδιο σωστό συμβεί Ν φορές, τότε θα συμβεί και Ν και μία.
Για την περίπτωσή μας ο ΣΥΝ δεν έχει κυβερνήσει ούτε μία φορά. Άρα η πρώτη προϋπόθεση δεν ισχύει. Η ΝΔ κυβερνά το δήμο τόσες τετραετίες και όποτε από τις Ν πήγαμε στις Ν+1 από προκοπή, μόνο ντεμέκ είδαμε. Άρα τί προκύπτει; Σκανδαλίδης και ξερό ψωμί!
Διαλέξτε τη μέθοδο που σας αρέσει και let me know.
No comments:
Post a Comment